Ліст арцыбіскупу Тадэвушу Кандрусевічу
Учора, 22 сьнежня 2020 г., афіцыйны Менск абвясьціў, што арбп. Тадэвушу Кандрусевічу, мітрапаліту Менска-Магілёўскаму, уладамі Рэспублікі Беларусь будзе дазволена вярнуцца ў сваю краіну пасьля амаль чатырохмесячнай забароны.
Ніжэй публікуем ліст, дасланы мітрапаліту Кандрусевічу 21 сьнежня Старшынёй Рады БНР Івонкай Сурвіллай з нагоды надыходу сьвята Божага Нараджэньня і Новага году:
Найдастойнейшы Архіпастыру!
У чаканьні сьвята Божага Нараджэньня, напрыканцы гэтага году, так няпростага для вельмі многіх беларусаў і для Каталіцкага Касьцёлу ў Беларусі, хачу зьвярнуцца да Вас са словамі ўдзячнасьці і найлепшымі пажаданьнямі.
Беларусы замежжа і грамадзтва самой Беларусі не забудуць пра чын тых духоўных пастыраў нашага народу, хто з амбонаў узвысіў голас за справядлівасьць і праявіў шчырую пастырскую дбайнасьць аб беларусах у цёмныя часы, калі ўлады зноў скралі ў людзей права выбару, абрынуўшы на нязгодных гвалт, зьняволеньні, катаваньні, нават штучна ствараючы ўмовы заражэньня вязьняў каранавірусам у турмах, зьбіваючы да сьмерці, страляючы ў людзей і ўзрываючы гранатамі на вуліцах.
Аднак, «Сьвятло сьвеціць у цемры, і цемра не агарнула яго» (Ян 1:5).
Сьветлай бачынкай для Беларусі гэтага году стаўся Ваш архіпастырскі выступ за праўду і супраць гвалту. Уся Беларусь і беларусы замежжа былі сьведкамі, як Вы, уцелаўляючы ў сваіх словах перад краінай і ўсім сьветам вучэньне Хрыста аб любові і справядлівасьці, выступілі супраць цынічнага беззаконьня – і самі пацярпелі ад яго, будучы пазбаўленым законнага права вярнуцца на Бацькаўшчыну.
З усёй пэўнасьцю, Ваша справядлівая пазыцыя не магла быць нечаканай. З удзячнасьцю памятаем Вашую працу на працягу многіх гадоў, памятаем Ваш урачысты зварот на стагодзьдзе абвяшчэньня незалежнай дэмакратычнай Беларусі 25 Сакавіка 1918 году, Ваша Слова падчас цырымоніі перапахаваньня нашага нацыянальнага героя Кастуся Каліноўскага і паўстанцаў 1863 году ў Вільні, дзе я мела прыемнасьць Вас спаткаць.
Пасьля нараджэньня Хрыста ў людзкім сьвеце Сьвятая Сям’я мусіла шукаць прытулку ад небясьпекі ў Эгіпце. У ХХ стагодзьдзі эміграцыя сталася досьведам мільёнаў беларусаў. Прадстаўнікі майго пакаленьня і пакаленьня маіх бацькоў не маглі вярнуцца ў Беларусь, бо выступалі за незалежную беларускую дзяржаву. На працягу многіх дзесяцігодзьдзяў мы сустракалі сьвята Божага Нараджэньня на выгнаньні, і вельмі многія адыйшлі з гэтага жыцьця на чужыне.
У апошнія 25 гадоў і асабліва сёлета многія тысячы беларусаў мусілі пакінуць сваю Бацькаўшчыну з розных прычынаў, да якіх так ці іначай спрычынілася тое, што Беларусь захоплена беззаконнай уладай, якая вядзе антынародную палітыку. Сёньня зноў усё большая колькасьць беларусаў перажывае вымушаны сыход з Бацькаўшчыны, падобна як калісь мы і нашыя бацькі ў паваеннай эміграцыі. Дзякую Вам за духоўны клопат таксама аб беларусах, якіх сустракаеце ў замежжы. Духоўныя айцы паваеннай эміграцыі, кажучы пра побыт Сьвятой Сям’і ў Эгіпце, заўсёды прыпаміналі і тое, што пасьля адбылося вяртаньне з Эгіпту. Думка аб гэтым дапамагала беларусам у выгнаньні праз усе найцямнейшыя часы савецкай акупацыі.
Няхай Бог умацуе духоўныя сілы беларускага народу на Бацькаўшчыне і ў замежжы, і ўмацуе яго шчырых і справядлівых пастыраў.
Дзякую за Вашыя малітвы за Беларусь.
Жадаю Вам сустрэць сьвята Божага Нараджэньня ў духоўнай радасьці і зычу ўсяго найлепшага ў Новым годзе.
Прашу прыняць запэўненьні найглыбейшай павагі,
Івонка Сурвілла
Старшыня Рады Беларускай Народнай Рэспублікі
