Фабіян Ярэміч

20 студзеня 1891 г. у Ваўкавыскім павеце нарадзіўся Фабіян Ярэміч, беларускі палітык, сябра Рады БНР, дэпутат польскага Сэйму.

Нарадзіўся ў сялянскай каталіцкай сям’і. Скончыў электратэхнічную школу ў Санкт-Пэтэрбургу, пасьля чаго працаваў у Вільні. У 1912 быў за сацыял-дэмакратычную агітацыю сярод тэлеграфістаў.

Старшыня Беларускага нацыянальнага камітэту ў Вільні. Дэлегат Першага Ўсебеларускага зьезду (сьнежань 1917). Сябра прэзыдыюма Беларускай рады Віленшчыны і Гарадзеншчыны.

У 1918-1921 гг. – радны БНР.

Пасол на Сэйм Польшчы 3-х скліканьняў (1922—1935), старшыня Беларускага пасольскага клюба ў 1925—1930 гг. Падчас свайго дэпутацтва актыўна выступаў у абарону правоў беларускага насельніцтва міжваеннай Польшчы.

Разам з Б. Рагулем і іншымі паплечнікамі ў 1925 стаў заснавальнікам і адным з кіраўнікоў партыі «Беларускі сялянскі саюз», у 1926 — сузаснавальнікам Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры. У 1925—1930 выдавец і рэдактар газэты «Сялянская Ніва». Актыўна ўдзельнічаў у працы Таварыства беларускай школы.

У 1926 г. у складзе польскай парлямэнцкай дэлегацыі разам зь Пятром Мятлом наведаў БССР. У 1928 на кароткі час быў арыштаваны польскімі ўладамі па палітычных матывах.

У час Другой сусьветнай вайны працаваў у органах грамадзянскай адміністрацыі ў Менску і Барысаве. Удзельнік Другога Ўсебеларускага кангрэсу (1944).

У 1945 рэпрэсаваны і зьняволены савецкімі ўладамі ў мардоўскім канцлягеры да 1956 году. Пасьля вярнуўся ў Вільню, дзе правёў два апошнія гады свайго жыцьця. Памёр у сваім доме ў Калёніі пад Вільняй (цяпер Павільнюс).